hatta ayaklarımıda pufa koydum sanki yerle temas etseler biri ayaklarımdan beni
yakalıycak gibi hissediyordum.Zaten ışıkları kapatmamışdım korkarım korku filmlerinden
ama yinede kendime engel olamayıp izlerim.Şarjım bitmişdi ve yemek odası ile
temasım tamamen kaybolmuştu çünkü Denizinde kapısı kapalıydı ve herkes uyuduğundan
bağıramıyordum.Bugün sabah olurmu acaba yada odadan çıkabilecek kadar cesaretim
var mı? Tek düşündüğüm buydu ve gözümü kapıdan alamıyordum.
Ve kahramanım ve olayın suçlusu geldi yaşasın:))))))uyku vaktii
Selma Nigar BAŞTÜRK
0 yorum:
Yorum Gönder